มุ่งสู่กระต่าย
หลังจากผ่านพ้นปีเก่า ก้าวสู่ปีใหม่ในปีกระต่ายมาหลายวันแล้ว ทุกสิ่งที่ผ่านมาให้มันผ่านไปกับสายลม เหลือไว้แค่ความทรงจำ ซึ่งเป็นรอยจางๆ ที่หลงเหลือในความทรงจำของหัวใจ…
ชีวิตต้องมุ่งไปข้างหน้า แต่จะมุ่งไปกับสิ่งใหม่ๆ และเก็บเอาสิ่งเก่าๆ ไปข้างหน้าด้วย หากเวลาไม่เคยรอใคร แต่บางครั้งมีบางคนที่เฝ้ารออยู่ จนกว่าฟ้าจะมี… (เน่ามากเลย)
ช่วงที่หยุดไปชาร์ทแบตเพิ่มพลังชีวิต ที่ผ่านมาเมื่อวันที่ 31 – 2 ก็สนุกไปแบบแปลกๆ มีความทรงจำแบบเลือนๆ ที่คอยมาย้ำเตือนอยู่เสมอ จำได้เมื่อปีก่อนมีคนคอยเคาน์ดาวน์ด้วยทางโทรศ้พท์ แต่… ปีนี้ม้นว่างเปล่า กล้บมาสู่โหมดเหงาๆ เศร้าๆ อยู่คนเดียว ที่บ้านไร่ ท่ามกลางบรรยากาศที่เย็นยะเยือกกว่าปีที่แล้ว
หรือว่าทุกอย่างมันจะเป็นไปตามทางของมัน ไม่อาจเหนี่ยวรั้งมันได้ อยากจะฝืน อยากจะรั้งมันไว้ แต่… ก็สายเกินไป ไม่มีวันหวนกลับมา…
ไปบ้านไร่คราวนี้ ทั้งฮา ทั้งเศร้า ส่วนที่เศร้าก็คือเรื่องนั้น… แต่ที่ฮาสุดๆ ก็เห็นจะเป็นการไปส่องสัตว์ที่เขาใหญ่ ในสภาพที่ไม่ได้เตรียมตัวเลย ขึ้นไปส่องสัตว์ด้วยอากาศ 14 องศา กับเสื้อยึดบางๆ นั่งอยู่หลังกระบะส่องสัตว์ เป็นความทรมานในความสนุกที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นจริงๆ ;D
มุ่งสู่ปีกระต่ายขาวต่อไป
